دستگاه TMS شامل یک کویل مغناطیسی است که جریان مغناطیسی ضعیفی را به مغز منتقل می کند. هنگامی که TMS روی نواحی حرکتی مغز اعمال می شود، باعث انقباض ماهیچه های فرد می گردد.

در گروه شم(پلاسیبو) کویل روی قسمت میانی سر قرار داده شد. ناحیه ای که تعداد زیادی از رگ های وریدی در آن قسمت واقع شده اند و ارتباط زیادی با نواحی وابسته به زبان در مغز ندارد. شدت تحریک کمتر از گروه آزمایش بود به گونه ای که جریان الکتریکی موثری به بافت مغز وارد نشد. اما آزمودنی ها همان احساس گروه آزمایش را روی سر خود داشتند.

در گروه آزمایش بیماران به مدت 10 روز 20 دقیقه تحت درمان با TMS قرار گرفته، و سپس 45 دقیقه گفتاردرمانی دریافت کردند.

پیشرفت بیمارانی که TMS دریافت کرده بودند به طور میانگین سه برابر گروهی بود که TMS دریافت نکرده بودند. محققان از آزمون آفازیای زبانی برای اندازه گیری عملکرد گفتار در بیماران استفاده کردند.

دکتر الکساندر تیل، متخصص نورولوژی و جراحی مغز . اعصاب، عنوان می کند:

«TMS بیشترین تاثیر را در بهبود آنومیا (ناتوانی در بردن نام اشیاء) داشت، که شاید بتوان گفت بزرگترین مشکل این دسته از بیماران است».

محققان در اصل آن قسمت از مغز که فعال بود را خاموش کردند، تا قسمتی که تحت تاثیر سکته قرار گرفت بود بتواند دوباره فعال شود. طبق گفته ی دکتر تیل، این کار شبیه آن چیزی است که در توانبخشی فیزیکی اتفاق می افتد. وقتی در طول جلسات درمان حرکت اندام سالم با استفاده از آتل محدود می شود تا بیمار مجبور شود از اندام آسیب دیده اش استفاده کند.

«ما معتقدیم که تحریک مغزی موثرترین درمان در طول پنج هفته ی بعد از سکته ی مغزی است. زیرا ژن هایی که فرایند بازسازی را کنترل می کنند در این بازه ی زمانی فعال هستند».

دکتر تیل