در فیلم سخنرانی پادشاه (به انگلیسی: The King’s Speech)، گفتاردرمانگر برای کمک به شاه جورج ششم، که توسط کالین فرس نقش آفرینی می شود، از تکنیک های مختلفی بهره می گیرد. از جمله تمرین های تنفسی و صحبت کردن بدون شنیدن صدای خود. این مراجع سلطنتی حتی یاد می گیرد که چگونه بدون لکنت آواز بخواند، که در بین افراد دارای لکنت امری رایج است.

گفتاردرمانی از سال 1930 تا کنون پیشرفت های بسیاری داشته است، اما موثرترین برنامه های گفتاردرمانی هنوز هم نیازمند دوره های فشرده و زمانی طولانی هستند.

جدیدترین درمان لکنت که با گفتاردرمانی ترکیب می شود، به طور کامل لکنت را برطرف نمی کند اما می تواند باعث شود که افراد روی آن کنترل بیشتری داشته باشند.

در تحریک الکتریکی مغز که به تحریک جریان مستقیم فراجمجمه ای یا (tDCS) معروف است، دو الکترود روی نقاط مشخصی از سر قرار گرفته و جریان کوچکی از سر عبور می کند. این جریان آنقدر کم است که افراد یا متوجه آن نمی شوند یا خارش بسیار کوچکی را در آن ناحیه از پوست سر احساس می کنند.

این تحریک نرخ شلیک نورون ها به نواحی خاصی از مغز را افزایش می دهد. در نتیجه محققان باور دارند که این روش می تواند سرعت یادگیری الگوهای مرتبط با گفتار روان را بیشتر کرده و به تاثیرات درمانی ثبات بیشتری بخشد.

در حال حاضر پتانسیل های این درمان برای شرایطی چون افسردگی تا سکته مغزی مورد توجه بسیار واقع شده است. حتی گفته میشود که tDCS می تواند توانایی های شناختی را در افراد سالم نیز بهبود بخشد.

پروفسور کیت واتکینز، محقق و نوروساینتیست دانشگاه آکسفورد، بیش از یک دهه است که به تحقیق در مورد علت های لکنت می پردازد. او به بررسی این مساله پرداخت که آیا tDCS می تواند الگوهای فعالیت مغزی افراد دارای لکنت را به الگوهای فعالیت مغزی افراد سالم نزدیک کند یا خیر. گروه تحقیقاتی او قبل تر نشان داده بود که لکنت به تفاوت های ظریفی در فعالیت مغزی وابسته است. برای مثال فعالیت بیشتر در نیمکره سمت راست افراد دارای لکنت.

در تحقیق این گروه 40 نفر شرکت کردند. آنها باید به شکلی صحبت می کردند که با هر ضربه مترونوم یک سیلابل را به زبان بیاورند. در حین انجام این تمرین گفتار افرادی که معمولا دچار لکنت می شدند کاملا روان می شد.

جنیفر چستر، محقق زبان و گفتار دانشگاه آکسفورد، می گوید: « وقتی در حین روان بودن گفتار، به این افراد تحریک مغزی اعمال کنیم، باعث تقویت فرایند گفتار روان در آن ها گشته و احتمال استفاده آنها از این فرایند در زندگی عادی بیشتر می شود».

هر بار که یک نورون در مغز شلیک می شود ارتباطش با نورون های اطرافش به مقدار کمی تقویت یا تضعیف می شود. یادگیری این گونه اتفاق می افتد. با تحریک مغزی، آستانه شلیک نورون ها پایین آمده، در نتیجه می تواند اتصال مجدد نورون ها را حین گفتار درمانی تسریع کند