اختلال درخودماندگی یا اوتیسم، یکی از اختلالات طیف درخودماندگی و در واقع، معروف ترین آنهاست. موارد ذکر شده در زیر، عواملی هستند که در مورد اختلالات این طیف، بین متخصصان به عنوان حقایقی علمی پذیرفته شده اند.

مشکلاتی که مانند درخودماندگی مرتبط با ناتوانی های تحولی هستند، دارای پایه ی نورولوژیکی و مغزی هستند و والدین در مبتلا شدن فرزندانشان به این اختلال مقصر نیستند؛ شروع این اختلال در پسران، چهار برابر دختران است؛ در امریکا، از هر ۱۶۶ کودک، یک نفر مبتلا به اختلال درخودماندگی ا ست.

شیوع این اختلال در ۳۰ سال اخیر، رشد بی سابقه ای داشته است. کودکانی که مبتلا به یکی از اختلالات

طیف درخودماندگی تشخیص داده می شوند، به درمانی به موقع و موثر نیاز دارند و در کار درمانی آنها نباید به هیچ وجه تعلل کرد.

رفتارهای کودکان اوتیستیک اغلب برای والدین و درمانگران مشکل آفرین و ناراحت کننده است. این رفتارها ممکن است نامناسب، تکراری، تهاجمی و خطرناک باشد و همین طور ممکن است شامل تکان دادن مکرر دست ها، حرکت مداوم انگشتان، تکان دادن بدن به جلو و عقب، گذاشتن اشیا دردهان و یا کوبیدن سر به اشیا دیگر باشد.

همچنین کودکان اوتیستیک ممکن است به رفتارهای خودآزاری مانند آسیب زدن به چشمان و یا گاز گرفتن دستان خود عادت داشته باشند. این کودکان همچنین ممکن است نسبت به درد و سوختگی عکس العملی

نشان ندهند. گاهی کودکانی نیز مشاهده شده اند که بدون دلیل به دیگران حمله کرده اند. دلایل بروز این رفتارها در کودکان اوتیستیک هنوز به طور دقیق یافت نشده است و بسیار پیچیده می باشد ولی برخی از متخصصین معتقدند که اختلالات در حواس پنجگانه کودک می تواند باعث بروز این رفتارها شوند و کودک با این رفتارها می خواهد این حواس را ارضا کند.

اختلال در مهارت های ارتباطی نیز )هم کلامی وهم نوشتاری( مشکل مهمی در کودکان اوتیستیک می باشد. آنها نمی دانند که ارتباط چگونه برقرار شده و چه اهمیتی دارد همچنین این کودکان اغلب در شروع ارتباط و برقراری ارتباط دو طرفه مشکل دارند.

بسیاری از این کودکان نیز مشکلات گفتاری دارند و ممکن است هیچگاه در طول زندگی خود صحبت نکنند و یا اینکه دیر شروع به صحبت کردن بکنند. بعضی از این کودکان هم ممکن است از مهارت کلامی به شیوه ای نادرست استفاده بکنند مثلا هر کلمه و یا جمله ای که به آنها گفته می شود را تکرار کنند )تکرار طوطی وار( و یا اینکه فقط از تک کلمات برای ارتباط استفاده می کنند. البته باید یادآور شد که مشکلات ارتباطی می توانند باعث بروز ناهنجاری های رفتاری شوند مثلا کودکی که قادر نیست نیاز خود را بیان کند ممکن است شروع به فریاد کشیدن و یا خودآزاری کند. روش های فراوانی برای بهبود مشکلات اجتماعی، کلامی، اختلالهای حسی کودکان طراحی شده است. برخی ازاین روش ها عبارتند از: ایِ بی ای، آموزش جزء به جزء، فلِور تایم، داستان های اجتماعی و بهبود مجموعه حواس پنجگانه.