«برخی مردم می‌کوشند تا با بریدن سر دیگران، خود را قدبلندتر نشان دهند.»

یوگاناندا عارف هندی در قرن بیستم

«این تلاش بیهوده‌ای است که بخواهید از همه افرادی که من می‌شناسم برتر باشید.»

محققان مایو کلینیک اختلال شخصیت خودشیفته یا نارسیستیک را این‌گونه تعریف می‌کنند: یک اختلال روانی که در آن فرد برای خود اهمیت خاصی قائل است و نیاز به کسب توجه و تحسین شدید دیگران دارد. اشخاص مبتلا به این اختلال معتقدند که از بقیه افراد برترند و توجه کمی به احساسات دیگران نشان می دهند. اما در آن روی سکه، اعتماد به نفس شکننده‌ای وجود دارد که نسبت به هر گونه انتقادی شدیداً آسیب‌پذیر است.

احساس خودشیفتگی در واقع نوعی وابستگی و اعتیاد روان‌شناختی به مهم و کانون توجه بودن است. آن‌ها همواره غرق در خویشند و مرغشان همیشه یک پا دارد. این مسأله حاکی از خودبینی بیمارگونه‌ی آن‌ها است. مبتلایان به اختلال شخصیت خودشیفته به منظور تداوم ارضای این‌گونه نیازهای خود، معمولاً در روابطشان بر اساس سناریوهای از پیش تعیین شده عمل می‌کنند تا توجه بخرند. آن‌ها برای رسیدن به مقصودشان به صورت هدفمند روابطی را طرح‌ریزی می‌کنند که در آن با اعتماد به نفس بسیار و جذابیت‌هایشان به استثمار افراد (قربانیان) می‌پردازند. این سبک ارتباطی آن‌ها در خانه یا محل کار به طور همیشگی وجود دارد و اغلب باعث رنج اطرافیانشان می‌شود.

در ادامه می‌خواهم به هفت سبک ارتباطی در روابط افراد خودشیفته اشاره کنم که به وسیله آن از قربانیان خود بهره‌برداری می‌کنند. شرح کامل این قسمت در کتاب‌های «How to Successfully Handle Narcissists» و « A Practical Guide for Narcissists to Change Towards the Higher Self» گنجانده شده است. این سبک‌ها ممکن است تمامی الگوهای ارتباطی را پوشش ندهد اما بیشتر مبتلایان به اختلال خودشیفتگی مزمن به نوعی این روش‌ها را به کار می‌گیرند تا نیاز به شایستگی را در خود ارضا کنند.