اوتیسم یا درخودماندگی؛ نگرشها نسبت به این طیف باید تحول یابد

اوتیسم چیست؟
یکی از انواع ناکارآمدی های تکاملی و عصبی در کودکان، اوتیسم نام دارد. در این اختلال فرایند تکامل در مدارهای عصبی که عمدتا مسئول کارکرد های رفتاری، ارتباطی و یا اجتماعی فرد هستند، دچار نقص می شود. در سال های اخیر بیشتر واژه اوتیسم را در منابع علمی، خبری و اجتماعی می شنویم. افزایش تعداد افراد مبتلا به اوتیسم احتمالا به این دلیل است که امروزه با دقت نظر بیشتری این موارد تشخیص داده می شوند.در سال های اخیر انجمن های مردم نهاد در حوزه اوتیسم فعال تر شده اند و تعداد متخصصانی که به حوزه توانبخشی شناختی وارد شدهاند افزایش یافته است.
علت بروز اوتیسم در کودکان چیست؟
علت بروز اختلال اوتیسم در کودک هنوز به طور کامل معلوم نیست و هر خانوادهای ممکن است صاحب فرزندی با اختلال طیف اوتیسم شود. در عین حال، آنچه که بسیار مهم است بالا بردن سطح آگاهی خانوادهها است تا بتوانند به موقع اختلال احتمالی موجود در کودک را با متخصص در میان بگذارند. مشکلات اوتیسم قبل از 2سالگی چندان آشکار نیستند در عین حال عدم تولید صداهایی مثل غان و غون کردن تا یک سالگی، عدم توانایی در اشاره مثل دست تکان دادن یا چیزی را با انگشت نشان دادن تا یک سالگی، به کار نبردن تک کلمه تا 16 ماهگی، به کار نبردن جملات خود بخودی دو کلمه ای تا 24 ماهگی و فقدان توانایی و مهارت مطلوب کلامی و اجتمایی در هر سنی بین 3 سالگی تا بلوغ میتواند بر وجود اوتیسم دلالت داشته باشد. به هر شکل نکته کلیدی این است که هر چه بازتوانی زودتر آغاز شود نتیجه درمان هم موثرتر خواهد بود.
در علوم اعصاب هدف انتخاب رویکرد ارزیابی، تشخیص بازتوانی اختصاصی برای هر فرد مبتلا به اوتیسم است. درمان ممکن است مبتنی بر فنآوریهای جدید یا با رویکرد رفتاری و مستقل از تکنولوژی باشد. از میان حوزه های موجود در علوم اعصاب، دو حوزه علوم اعصاب شناختی و علوم اعصاب بالینی در تشخیص و ارزیابی و درمان بیماری اوتیسم نقش پررنگتری دارند. هدف اصلی متخصصان علوم اعصاب، روانپزشکی و روانشناسی شناختی این است تا با روش دقیقتر و جزءنگرتر اختلال را تشخیص داده و به بازتوانی آن بپردازند.
با اینکه اوتیسم جزء اختلالات تکاملی نافد رشد است و مبتلایان به آن دچار ناکارآمدی های عصب-شناختی هستند این عارضه عقبماندگی ذهنی محسوب نمیشود. در حالی که بسیاری از مبتلایان به اوتیسم تعاملات اجتماعی به طور جدی مشکل دارند گروهی نیز در عملکرد جسمی-حرکتی، گفتار و کارکردهای شناختی دیگر دچار اختلالند. مبتلایان به اوتیسم را در گروههای با کارکرد پایین یا بالا طبقهبندی میکنند. مبتلایان اوتیسم با کارکرد بالا دچار مشکلات گفتاری یا جسمی حرکتی نیستند و این در حالی است که کودکان مبتلا به اوتیسم با کارکرد پایین مشکلات عمیق تری دارند.
با همه آنچه گفته شد، باید دانست در واقع مغز کودک اوتیستیک مانند الماسی است که همه ابعاد آن به یک اندازه تراش نخورده است و با چرخاندن این الماس بعدی از آن که براق تر (توانمند تر) است ظاهر میشود. مغز کودکان اوتیستیک و کارکرد شناختی برآمده از آن مانند همان الماس تراشنخورده است، در بعضی از حوزهها ضعیفتر، در بعضی از حوزهها متوسط و گاهی هم بسیار توانمندتر از سطح معمول جامعه عمل میکند.
ارزیابی هوش چندگانه کودک اوتیستیک و رمزگشایی استعداد پنهان
در دهه اخیر ارزیابی های عصب-شناختی مفهومی را در بر دارد مفهوم جدیدی را در بر دارد که به آن هوش چندگانه میگویند. با ارزیابی این شاخص میتوان مولفه های بیشتری را در ارزیابی های شناختی کودکان اوتیسم مد نظر قرار داد. هوش چندگانه شامل 8 مولفه است. با این روش توانمندیهای کودکان مبتلا در عرصه هایی مانند:
1- هوش کلامی
2- هوش منطق یا ریاضی
3- هوش بصری-مکانی
4- هوش حرکتی-جسمانی
5- هوش موسیقی
6- هوش میان فردی
7- هوش درون فردی
8- هوش طبیعتگرا/هنری سنجیده می شود.
یک کودک مبتلا به اوتیسم ممکن است در یک مولفه بسیار ضعیف و در مولفه دیگر قوی باشد مهم این است که مبتلایان ارزیابی شوند و بر آن اساس برنامهریزی جهت بازتوانی یا توانمندسازی شناختی آغاز شود.
روی شاخص های ضعیف تر کارکرد عصب-شناختی کودک کار میشود
توانبخشی شناختی دو مفهوم دارد؛ بازتوانی شناختی و ارتقاء عملکرد شناختی. بعد از مرحله استعدادیابی، ممکن است یک یا دو حوزه از عملکرد شناختی کودک پایینتر از سطح جامعه باشد. در این حوزه ها باید بازتوانی شناختی صورت گیرد. مثلا کودک در بخش توجه، حافظه، گفتار، برنامهریزی یا استدلال و … دچار مشکل است. در این مواقع باید جنبه های بازتوانی مشخص و بر اساس آن برای هر کودک بطور جداگانه برنامهریزی فردی انجام میشود.
بعضی از کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است، توانمندی اعجابانگیزی در یکی از حوزهها مثل موسیقی یا ریاضی و… داشته و خیلی بالاتر از متوسط جامعه باشند. اگر چنین کودکی درست تشخیص داده و برای او با روشهای علمی و مبتنی بر شواهد توانمندسازی شناختی صورت گیرد احتمال اینکه کودک در آینده به هنرمند، ورزشکار و… بسیار برجسته ای تبدیل شود، زیاد است.
عموما در ارزیابی های شناختی، مشکلات از بالا به پایین و بر اساس توانمندیهای خاص در یک لیست نوشته میشود. در پایین لیست مشکلات شدیدتر قرار دارند و از همان جا توانبخشی شروع میشود.
خانوادهها نقش مهمی در فرایند بازتوانی کودک دارند
والدین منبع اصلی و معتبرترین مرجع اطلاعات در مورد کودکان اوتیسم هستند و از این رو نقش آنان در فرایند بازتوانی کودک انکارناپذیر است. در فرایند ارزیابی پاسخ به درمان، درمانگران به چهار مقوله بیش از بقیه اهمیت میدهند. و در هر مرحله باید به این سوالها پاسخ داده شود.
1- کودک از نظر ارتباطی و گفتاری چقدر توانمندی دارد؟
آیا کودک اسم خودش را میداند؟ به فرمانهایی مانند نرو و نخور گوش میدهد؟ میتواند جمله بسازد؟ جملهها چند کلمهای هستند؟ سوالهای معنیدار میپرسد؟ دامنه لغات کودک چگونه است و ….
2- برقراری ارتباط اجتماعی کودک چقدر است؟
چقدر ارتباط چشمی با دیگران دارد؟ ترجیح میدهد تنها باشد یا در جمع حاضر میشود؟ به چیزهای خاص توجه دارد؟ به حرف دیگران گوش میدهد؟ چقدر لبخند میزند؟ پرخاشگری دارد؟
3- شناخت و آگاهی و توانایی حسی کودک در چه سطحی است؟
کودک به اسم خودش واکنش نشان میدهد؟ به افراد، حیوانات یا اشیاء توجهی دارد؟ به تلویزیون و تصاویر واکنش نشان میدهد؟ خودش میتواند لباس بپوشد؟
4- رفتار و سلامت جسمی کودک در چه حدی است؟
آیا شب ادراری، اسهال، یبوست و سایر علایم جسمی در کودک دیده میشود؟ اشتهای کودک در چه سطحی است؟ به خود و دیگران صدمه میزند؟ مشکل خواب دارد؟ آیا بدون دلیل فریاد میزند؟ به درد حساس هست؟ رفتارهای کلیشهای و تکراری انجام میدهد؟
این اطلاعات معمولا از والدین کودک گرفته میشود. بعد از آن متخصص مربوطه طرح درمانی را مشخص میکند. طرح درمان میتواند همراستا با خدمات گفتاردرمانی، کاردرمانی، موسیقیدرمانی یا بازی درمانی باشد. معمولا در آزمایشگاه های علوم اعصاب شناختی درمانهای شناختی رفتاری، تحریک غیر تهاجمی عصبی (با استفاده از جریان ضعیف الکتریسیته یا مغناطیس) و روش بازخورد عصبی برای توانمند سازی یا بازتوانی شاخص شناختی-رفتاری مورد نظر در کودکان اوتیسم ارایه میشود. آنچه مسلم است این است که با تلاش گروهی و رویکرد علمی و دقیق میتوان این کودکان را در هر سطحی هستند به سطح بالاتر توانایی های شناختی هدایت کرد.
اوتیسم دارو درمانی ندارد
توانبخشی کودکان مبتلا به اوتیسم نیاز به همکاری تیمی دارد و در این بین نقش خانوادهها بسیار مهم و محوری است. باید بتوان تعاملات اجتماعی و توانمندیهای آنها را بالا برد. با اینکه داروهایی برای بهبود کارکرد و کنترل تکانه ها و کلیشه های رفتاری در اوتیسم استفاده می شود؛ دارویی قطعی برای درمان کودکان مبتلا به اوتیسم در علوم اعصاب و روانپزشکی وجود ندارد. از این رو آنچه در درمان اوتیسم مطرح است، آموزش و تعامل خانوادهها با درمانگر است تا بتوان کودک را در مسیر درست توانبخشی و بازتوانی شناختی-رفتاری قرار داد. در حال حاضر کلینیک تحول و تکامل آتیه درخشان ذهن آماده خدمترسانی به کودکان و والدینشان در این زمینه است.