زمانی که کودک برای ارزیابی ارجاع داده می شود و به متخصص مراجعه می شود، آنها امکان دارد درمان های مختلفی را برای مشکلات متعدد کودک تجویز کنند. در این میان اما واکنش والدین بسیار حائز اهمیت است. چرا؟ والدین درو اقع سال ها است که با مشکلات کودک درست و پنجه نرم می کنند و به همین دلیل آنها خود نیز دارای رفتارهایی هستند که معمولا در مواقع خرابکاری کودکشان از خود بروز می دهند. در این حالت آنها معمولا از آنجا که دیگر در کنترل کودک خود احساس ناتوانی و درماندگی می کنند، در اکثر موارد با خشم و عصبانیت واکنش نشان می دهند و به همین دلیل خود رفتار آنها مازاد بر مشکل کودک می شود. به همین دلیل هم هست که کودک معمولا وقتی که وارد درمان می شود، با اضطراب، دلهره و نگرانی وارد می شود. اما با این حال واکنش والدین در زمان ورود به درمان در اینجا مد نظر است که بسیار مهم است. این نکته از این جهت مهم است که آنها درو اقع مدیر این درمان هستند. این آنها هستند که برای رفع مشکلات کودک اقدام کرده اند و هزینه های درمانی را پرداخت می کنند. و در واقع این آنها هستند که خواهان این هستند تا کودکشان مانند دیگر کودکان در مدرسه عملکرد خوبی داشته باشد و دیگر در رابطه با رفتارهای او شکایتی را از کسی نشنود.

اما این مشکلات خود باعث شکل گیری انتظاراتی از درمان نیز می شود. در بسیاری از موارد مشاهده می شود که والدین زمانی که وارد درمان می شوند (البته بجز دارو درمانی که اثرات درمانی زودتر شروع می شود)، به چشم یک معجزه به آن نگاه می کنند و انتظارات بیش از حد انتظار را از آن دارند. آنها انتظار دارند که درمان در مدت یک، دو و یا سه هفته جواب بدهد و به زندگی عادی برگردند. اما این درحالی است که کودک از طرف دیگر نیاز به کار جدی دارد. این رفتار والدین در واقع به این دلیل است که آنها از نظر دانش و آگاهی از مشکلات کودک و علت آنها آگاهی ندارند. آنها باید بدانند که مشکلات نقص توجه و بیش فعالی به دلیل مبنای ژنتیکی که دارند و همچنین تعاملاتی که کودک با این اختلال در رابطه با محیطش داشته است، نباید انتظار داشت که یک شبه و یا با یک درمان در دوره سنی خاصی کامل برطرف شود. این مشکلات چندین سال در کودک وجود داشته اند و به همین دلیل نیز مانند یک گلوله برفی که در برف می پرخد و برف های دیگری را هم به خود می چسباند، مشکلات دیگری را با خود جمع کرده است. و نکته مهمتر این است که گاهی حل هر کدام از این مشکلات مخصوصا در سطح رفتاری خود نیاز به حداقل چندین ماه درمان دارد.

به همین دلیل است که والدین باید بدانند که در زمان وارد شدن به درمان و شروع آن نباید انتظار داشته باشند که مشکلات یک شبه حل شوند. همچنین آنها باید بدانند که نقش آنها از اهمیت بسیار خاصی همراه است. در واقع 90 درصد موارد مشکلات رفتاری کودکان پاسخی به رفتارهای والدین است و لازم است تا آنها در رفتارها و تعاملات خود با کودک تجدید نظر کنند.