بازی درمانی، به صورت خلاصه، روش درمانی از درمان های روانشناختی است که درمانگر در آن و از طریق بازی به بهبود مشکلات روانشناختی کودک کمک می کند. از آنجایی که کودکان در بازی حالات روانشناختی خود را منعکس می کنند، روانشناسان از این ویژگی در رفتار کودک استفاده می کنند. آنها سعی کرده اند با طراحی یک اتاق درمان مبتنی بر بازی، رفتارهای کودک در محیط درمانی را بررسی و برای رفع مشکلات برنامه درمانی بگذارند.

این یک اصل مهم است تا بدانیم که بازی به خودی خود برای کودک یک رفتار لذت بخش و معنادار است. شاید بازی برای بزرگسالان صرفا یک فعالیت سرگرم کننده باشد که می توان ساعاتی را با آن سر گرم بود، اما برای کودکان بازی روش برقراری ارتباط با خود، دیگران و محیط آنها است. در واقع، با کمی دقت در بازی کردن کودکان می توان دید که آن در این فعالیت رفتاری عقاید شکل گرفته خود را به کار می گیرند، براساس هیجاناتشان با دیگران رفتار می کنند و نسبت به رفتار خود و دیگران در طول بازی حساس هستند.

بر اساس همین اصل بالا است که روانشناسان با استفاده از بازی درمانی سعی می کنند تا الگوهای نابهنجار فکری، احساسی و رفتاری کودکان را شناسایی کنند و مجددا از طریق خودِ بازی درمانی به تغییر این الگوهای ناکارآمد و مشکل زا بپردازند. به صورت خلاصه بازی درمانی فرآیندی است که در آن درمانگر با مشاهده سبک بازی کودک در اتاق درمان، الگوهای مشکل زا را تشخیص و برای درمان آنها از طریق بازی شروع به مداخله روانشناختی می کند.